Advizeuren
Naast het geven van cursussen word ik vaak ingehuurd als adviseur/begeleider van ondernemingsraden en PVT’s voor de begeleiding van advies- en of instemmingstrajecten. Naast het gegeven dat je werk ertoe doet (er is immers een vraagstuk waarvoor de OR je expertise inhuurt) speelt er ook nog iets anders. Hoe voorkom ik dat mijn bijdrage in plaats van adviseren advizeuren wordt?
Wat is advizeuren?
Advizeuren wil zeggen dat je je eigen opvattingen hoe dan ook tussen de oren van de ondernemingsraad of PVT wil krijgen? En daarom jezelf alsmaar blijft herhalen. Kortom: 1 keer je opvattingen zeggen is goed, 2x formuleren kan nog net om een en ander te benadrukken, maar (vanaf) 3x wordt het – wat mij betreft – tocht echt zeuren.
Wankel evenwicht
Wat mij betreft is dat een wankel evenwicht. Je wilt wat betekenen en van toegevoegde waarde zijn. Daarnaast wil je dat er recht gedaan wordt aan je expertise, voorbereiding en daarbij behorende opvattingen. Aan de andere kant: jij bent geen onderdeel van de OR of PVT. Ze beslissen toch echt zelf, al dan niet op basis van je adviezen.
De kans op advizeuren wordt groter als :
- Je het gevoel hebt dat de OR zich niet (voldoende) heeft voorbereid, dan wel het geheel niet (meer) overziet. Of erger nog: de ondernemingsraad zegt het zelf en maakt zich daardoor afhankelijk van jouw opvattingen;
- De ondernemingsraad wat jou betreft de verkeerde weg inslaat en jij hen wilt behoeden voor deze, in jouw ogen, missstap. Deze misstap heeft wat jou betreft (grote) impact
Mijn remedie
De eerste stap is om jouw neiging of valkuil tot advizeuren te benoemen. Waar komt deze uit voort en wat is daar gezamenlijk (OR/PVT en adviseur) aan te doen? Werk gezamenlijk een aantal mogelijkheden uit om uit te kiezen, inclusief de daarbij behorende voor- en nadelen. Dat is wel een punt van aandacht. Hoe kun je de ondernemingsraden zorgvuldig maar ook zelfstandig laten kiezen welke koers, dan wel oplossing, de beste is of het beste bij hen past.? Allereerst moet er wel wat te kiezen zijn natuurlijk, waarbij ‘niks doen’ óók een keuze is. Daarbij heb ikzelf ook een moreel kompas; kan ik de keuze van de klant ook aan mijzelf verkopen? Daarbij vraag ik me af wat mijn toegevoegde waarde nog kan zijn om de keuze van de OR te ondersteunen.
Tweede stap
De tweede stap vind ik het moeilijkst: stap van je (vakmatige) trots af. Accepteer dat de OR want anders wil dan het overnemen van jouw ‘briljante gedachten en adviezen’. Wil ik mijn toegevoegde rol en waarde als adviseur nog inzetten of is het trekken aan een dood paard? Ik vind het mooi dat ik daarover kan sparren met collega’s. Als trekken aan een dood paard naar jouw (goed afgewogen) mening aan de orde is, dan wordt het tijd om afscheid te gaan nemen en zorg te dragen voor een goede overdracht. De Dakota-indianen stappen immers ook af als ze merken dat ze op een dood paard zitten.