De grens over
Je bent OR-lid, en je werkt in de productie aan de lijn. Het is druk, er zijn veel uitzendkrachten. Vandaag is er een nieuw gezicht, ze is een jonge vrouw, ik denk begin 20. Verderop staat een collega. Ik noem hem maar Kees, maar dat is niet zijn echte naam. Hij is tweede helft 50, en werkt hier allang. Kees heeft het buskruit niet uitgevondenen en is een wat impulsieve man.
Grensoverschrijdend
Vaste collega’s kunnen normaal gesproken redelijk met hem overweg, al heeft hij wat (kleine) gebruiksaanwijzingen. Dan zie ik het gebeuren. Kees ‘omhelst’ nogal onhandig en stevig de nieuwe collega, maar die is daar niet van gediend/ Kees omhelst haar dus nog een keer, dit keer iets heftiger.
Ik kijk om me heen, geen teamleider te bekennen. Ik kan niet weg van mijn werkplek vind ik, en ik twijfel. Ik zie de uitzendcollega aangeslagen haar spullen pakken en vertrekken. Kees kijkt niet-begrijpend om zich heen en gaat verder met zijn werk.
Dat heeft gevolgen
De volgende ochtend hoor ik dat het uitzendbureau geen medewerkers meer wil leveren vanwege dit voorval. Die middag heb ik OR-vergadering, ik wil het over dit incident hebben en ga even langs onze OR-voorzitter. Zijn opmerking: ‘is al gemeld aan de bestuurder, die gaat er achteraan. Ik zie niet in wat wij er als OR verder mee moeten’.
Wat nu?
Het zit me niet lekker. Ik weet niet goed wat te doen. De uitzendkracht is er niet meer, zou die nu aangifte moeten doen, of naar de vertrouwenspersoon? En naar welke vertrouwenspersoon eigenlijk, die van het uitzendbureau of die van ons? De onze toch? Het gaat om veiligheid en daar hoort ook de sociale veiligheid bij. Dat is onze verantwoordelijkheid, denk ik. Kan/mag ik daar achteraan? Hoe kom ik daarachter? En is de reactie van onze OR-voorzitter eigenlijk OK?
Handreiking
Dan komt de Handreiking ‘Meldingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer’ van mw. Mariëtte Hamers uit, met aanbevelingen. Ik heb het niet gelezen, wel erover in de krant en haar op TV gezien. Ik wil niet te veel verwachten van regelingen en regels, maar die moeten er wel zijn. Duidelijk zegt ze op TV ‘Het belangrijkste is dat bedrijven intern in gesprek gaan’.
Hadden wij dat moeten doen als OR? En kan dat alsnog?
Kees heeft ook een verhaal
Wat gebeurt er ondertussen met Kees? Hij heeft zich ziekgemeld en is van streek. Hij valt helemaal niet op vrouwen, maar op mannen en bedoelde het allemaal niet zo kwaad. Zo zegt hij tegen collega’s die contact met hem hebben. Wie moet hem nu waarop aanspreken? Kan dat wel als er geen klacht is?
Wat kan/mag de teamleider eigenlijk in dit geval? Zeker nu Kees ziek is. Wat kan/mag/moet een bedrijfsarts nu?
Inmiddels heeft de teamleider wel met mij gesproken, zijn ‘niet mee bemoeien’ vond ik redelijk intimiderend. De regel is bij ons dat je elkaar als collega’s wél aanspreekt als er iets gebeurt dat niet OK is.
Gewetensnood
Ik vind het lastig en weet niet zo goed wat ik kan en mag. Als medewerker, en ook als OR lid.
We hadden een cursus voor de OR. Daar is bij ons altijd iemand van de COR (centrale ondernemingsraad) bij. De COR praat met de hoofddirectie over de aanpak van grensoverschrijdend gedrag. We hebben het er toen goed over gehad, voor mij was dat een opluchting. Duidelijk is ook dat er in ons bedrijf nog veel niet duidelijk is. Het liefst willen we dat we, zoals Mw. Hamers zegt, er een goed gesprek tot stand komt. Daar is ook niemand tegen, maar het komt ook niet goed van de grond. Ik vind dat eigenlijk de verantwoordelijkheid van de directie.
Ondertussen zit Kees dus thuis. Eigenlijk verwacht is dat hij niet meer terugkomt, dat er ‘een regeling’ met hem getroffen wordt. Ik vind dat eigenlijk niet eerlijk. Kees had ook niet in deze situatie terecht mogen komen! Ons bedrijf kent hem lang en goed, en heeft dus ook steken laten vallen. Als het zo’n regeling/afkoop wordt, dan gaat het bedrijf dus vrijuit. Misschien melden ze dat dan bij dat uitzendbureau en gaan die weer mensen sturen. Die werknemers hebben we hard nodig!
Alleen een gesprek is onvoldoende
Door mij samengevat, met inachtneming van de privacyregels. Ik denk dat alleen een oproep van Hamers tot gesprek onvoldoende is. Deze casus laat zien hoe complex het soms is. Maar laten we maar beginnen met dat gesprek. Is er al een manier gevonden waarop je dat ‘goed’ doet?
Ik ben benieuwd, en wil als medezeggenschapsopleider graag mijn steentje bijdragen!