Gevraagd?
Hoe vaak bent u in afgelopen week voor of om iets gevraagd en… hoe reageerde u? Ik ben destijds niet gevraagd voor kabinetsdeelname… maar dit was wel de aanleiding om hier eens over na te denken.
Ik zeg graag ‘ja’
Ik word volgens mij vaak voor iets gevraagd, en in de meeste gevallen zeg ik graag ‘ja’ op een verzoek. Zo’n verzoek maakt je betekenisvol. In sommige gevallen word ik liever juist niet gevraagd, maar kom en kan ik er (voor mijn gevoel) niet onderuit. Dit ligt trouwens wel aan de aard van het verzoek overigens. Soms zou ik graag gevraagd worden, maar ben ik (net) niet gevraagd. Dat vind ik dan jammer. Afhankelijk van de stelligheid waarmee ik ervan uitgegaan ben dat men mij zou vragen, ben ik min of meer verdrietig.
Soms vind ik het ook onterecht dat ik niet gevraagd ben, en voelt dat als een kwestie van miskend talent. Steeds vaker zeg ik dat ik niet gevraagd wil worden, een kwestie van grenzen stellen, en ik word daar langzamerhand steeds iets beter in. Het merendeel van mijn handelingen doe ik ongevraagd en zonder zelf eerst te vragen of het goed is: ik doe dat als vanzelfsprekend en impulsief.
Gevraagd als kengetal
De afgelopen week heb ik het percentage van mijn positieve reacties op mij gestelde vragen bijgehouden (de vragen à la ‘wil je me koffie geven’ heb ik niet bijgehouden). Er kwamen zo’n 50 vragen op me af waarover ik een standpunt moest innemen. Afgelopen week lag dat percentage op 76%. Dus op 38 van de 50 aan mij gestelde vragen heb ik positief gereageerd, dat wil zeggen: aan de vraag voldaan. In 80% van die 38 vragen (30) voldeed ik graag aan dat verzoek, maar in 20% (8 vragen) had ik dat liever niet gedaan. Hoe zit dat bij de lezer van dit artikel?
Verdere uitkomsten
Trouwens, in de afgelopen week ben ik ook één keer niet gevraagd, maar waar ik wel op gehoopt en er ook op gerekend had (maar het was niet onterecht). Ik heb ook één keer gezegd dat ik niet gevraagd wil worden. Maar ik ben ook een aantal keren erop aangesproken dat ik iets niet gevraagd heb. Dat vind ik erger: één keer te impulsief, één keer te vanzelfsprekend en twee keer te weinig aandacht gegeven. Daar heb k mezelf maar eens op aangesproken. Kwestie van zelfreflectie, dat zouden meer mensen moeten doen.