Graag geen azijnpissers in de OR
Iedereen maakt zijn of haar eigen keuze om zich kandidaat te stellen voor de OR. Ik gun iedere OR meer kandidaten dan dat er zetels te verdelen zijn, zodat er daadwerkelijk wat te kiezen valt. Dat is helaas vaak niet de praktijk. Het kost de gemiddelde OR vaak veel moeite om alle zetels gevuld te krijgen.
OR-kandidaat uit frustratie?
Ik las onlangs de volgende passage over het mislopen van promotie binnen het eigen bedrijf. “je ziet inderdaad dat er een groep professionals is bij wie gevoelens van frustratie ‘meer naar buiten komen’ en die geneigd is actie te ondernemen om de teleurstelling te verwerken… Bedenk welke ambitie je nog meer hebt. Zit er uitdaging in een mentorrol voor junior-collega’s? Zou je lid kunnen worden van de ondernemingsraad?”
De juiste motivatie
Nu heb ik niets tegen het ‘de keuze om met jezelf aan de slag te gaan, je verder te verdiepen in het bedrijf waar je werkt en jezelf verder profileren’. Maar is dat de juiste motivatie om OR-lid te worden? Ik denk het niet. De OR staat voor een gemeenschappelijk belang, zowel voor het bedrijf en (groepen van) medewerkers. Een constructieve positieve insteek dus. Dit verhoudt zich niet met individuele belangen, zoals het uitvechten van privé-opvattingen, om individuele frustratie af te reageren of het persoonlijk profileren als hoogste doel. Als het goed is komt die persoonlijke profilering door gewoon je OR-werk goed te doen. Je wordt als OR-lid meer zichtbaar buiten je normale werk, meer mensen leren je (opvattingen) kennen en je kijkt breder naar de organisatie en zijn mogelijkheden.
Je knop moet echt om!
Natuurlijk kun je ook in de OR gaan zitten om jezelf verder te ontwikkelen, daar is niets mis mee! In mijn loopbaan heb ik tientallen OR-leden zien doorgroeien naar een andere functie, zowel binnen als buiten het bedrijf. Maar dat was niet hun oorspronkelijke doel, het kwam door de doorgemaakte ontwikkeling op hun pad.
Ik zie echter ook veel miskende talenten die voorafgaand aan het overleg liters azijn gedronken lijken te hebben en die in het kader van binnenlandse ontwikkelingshulp hun opvattingen hoe dan ook over het voetlicht willen brengen.
Ik gun een OR liever vacatures dan een delegatie azijnpissers, want die dragen niet bij aan waarvoor de medezeggenschap ooit bedoeld was.