Schijnheiligheid?
Het is december. De tweede golf, het reproductiegetal en het najaar kachelen naar de donkere dagen voor Kerst. Een onvermijdelijke, bijzondere tijd van het jaar. Lichtjes, liedjes en gezelligheid. In mijn opvoeding hoorde het zingen van ‘Vrede op aarde’ erbij. Destijds als beginnende puber kon ik me ontzettend opwinden over dat schijnheilige gezang en de werkelijkheid van het journaal. Daar moet ik nu zoveel jaren later weer aan terugdenken.
Ik had me in de tussenliggende jaren neergelegd bij de jaarlijkse riedel van kerstborrel en kersttrui, het chique kerstoutfit en het kerstpakket, de boodschappen voor het kerstdiner en niet te vergeten het onvermijdelijke vuurwerk. Maar dit jaar loopt het anders.
Huidhonger
Kerst begon dit jaar eigenlijk best wel vroeg. Vanaf 16 maart toonden we volop ons omzien naar elkaar. Boodschappen doen voor buren, die we anders nauwelijks spreken. Anderhalvemeteren, hoe ongemakkelijk ook, opdat we gezond kunnen blijven. We belden vaker, soms met mensen die we helemaal niet kennen. Opeens herkenden we de eenzaamheid. We spraken over afstand en nabijheid en het begrip huidhonger ontstond. Daarover spraken we niet bij het koffiezetapparaat, maar met eigen koffie in Zoom, Teams of welke videoconference dan ook. Samen, een kenmerkend woord voor 2020.
R = B x W x E
Maar hoe doe je de dingen samen als er fysieke beperkingen zijn? Wat moet je met de arboformule: risico = blootstelling x waarschijnlijkheid x effect als het gaat om bestrijding van de infectierisico’s? Hoe te interpreteren?Bedrijfstakken moesten op slot en de afhankelijkheid van halffabricaten en grondstoffen van de andere kant van de wereld blijkt wel erg groot. Nog steeds komen er nieuwe onverwachte vragen voorbij. Eenzame thuiswerkers, vakantiedagen sparen, want toch maar niet op vakantie naar Verweggistan, mondkapjes en looppaden, het kaarten verbieden en tijdschriften die na een keer lezen mee gaan naar huis. Of er is te veel werk voor te weinig medewerkers. Zeker als ze – zonder symptomen – ook nog eens in quarantaine moeten.
Duurzaam
Het klinkt afgezaagd, maar het is toch echt waar: een crisis is ook een kans. En als dat dan zo is, weet u dan als OR die kans, hoe lastig ook, te benutten of laat u dat aan de baas over? Heeft uw OR nu door de crisis door met de duurzame betrekkingen van uw organisatie? Gezien de hinderlijke afhankelijkheid waar u het aflopende jaar tegenaan gelopen bent, is het begrip ‘duurzaam’ nu wel aan herziening toe. En onder duurzaamheid valt ook scholing. Maakt uw OR daar nu een speerpunt van? Of laat u dat ook aan anderen over? Met de grote kans dat het een zorg wordt voor individuele medewerkers.
‘Vrede op aarde’.. in mijn pubertaal was dit de afwezigheid van strijd en vond ik de werkelijkheid zo in strijd met deze vrome wens dat ik schijnheiligheid voelde. Inmiddels weet ik beter, het gaat leven in harmonie met anderen, om omzien naar elkaar. Laten we dat in elk geval van corona meenemen naar 2021!