De discodochter
Als ik een ondernemingsraad uitleg geef over de Navigator werkmethode dan gebruik ik graag de metafoor van de ‘Discodochter’. Deze metafoor voert de deelnemer mee in een situatie waarin hij/zij wordt geconfronteerd met een zestienjarige dochter die plannen heeft om over een weekje voor het allereerst het nachtleven in te duiken. De opdracht aan de deelnemer is om geen vragen te stellen, maar juist criteria te benoemen om zo inzichtelijk te maken dat vroege betrokkenheid zich niet manifesteert door het eindeloos stellen van vragen. Deze werkvorm gebruik ik al jaren en wordt steevast als grappig, effectief en treffend beoordeeld. Tot afgelopen week…
Onveilig
Ik gaf een training over de Navigator werkmethode en zoals gebruikelijk zette ik de Discodochter-werkvorm in. De groep werkte vlot mee en er werd flink gelachen over de bezorgde ervaringen van deelnemers met hun eigen kinderen. Tot een van de deelnemers inbrak en het woord vroeg. Met trillende stem gaf ze aan zich enorm te storen aan wat er aan het gebeuren was. De reden van haar geëmotioneerde interventie legde ze vervolgens haarfijn uit. De essentie van de metafoor is het quasi-universele perspectief van mijn deelnemers op deze casus. Iedereen kan immers wel een criterium bedenken bij een zestienjarig meisje wat voor het eerst deelneemt aan het nachtleven. En daar zat voor haar de angel. Het feit dat ik voor dít perspectief koos. Door daar een metafoor van te maken in een opleiding bevestigde ik daarmee, onbedoeld, een schrijnende maatschappelijke realiteit waarin meisjes onveilig zijn in het nachtleven.
Misplaatst
Ze had verdorie gelijk! Hoewel ik wat beteuterd haar feedback ontving, groeide bij mij het besef dat ze hier iets zeer wezenlijks aansneed. Het feit dat ik al die jaren, met mijn deelnemers, lachend en grappend de universele bezorgdheid van ouders, om hun dochters los te laten in een klaarblijkelijk onveilige wereld, gebruikte als werkvorm, voelde plots totaal misplaatst. Want, en dat werd als vergelijking door haar ook nog ingebracht, als we dezelfde vraag zouden stellen aan de groep maar dan vanuit het perspectief van een zestienjarige zoon die op stap wil…(?)